Wszystko zmieniły dwa artykuły w Górach ("Lądek Zdrój -  miasto przyjazne wspinaczom" cz. 1 i 2, nr 6(205); 10(209)/2011). Ciekawe foty, nowe topo. Do tego informacja o tym, że to gnejs. Pasuje idealnie do projektu "geologicznego". W skrócie chodzi o zobaczenie i przewspinanie  jak największej ilości różnych skał w Polce. Decyzja Marty i moja: organizujemy wypad zaraz po sesji! W napiętym kalendarzu wygospodarowaliśmy 4 dni (2-5 lipca). Rzut oka na rozkłady, a tam dobre połączenie PKS. Telefon załatwiający nocleg i można było jechać! :D

Bezpośrednio z autokaru pierwszego dnia wdrapaliśmy się na Wzgórze Trojak, na które powracaliśmy przez kolejne trzy dni. Atakowaliśmy drogi na skałach Trojak, Skalna Brama i Skalny Mur. Pominęliśmy tylko Baszty.

Podejście pod skały zajmuje ok. 40 min. Spod domu uzdrowiskowego Trojan idzie się niebieskim szlakiem na szczyt. Skał nie da się przegapić, po prostu szlak wchodzi między nie. ;)

Najciekawsza jest Skalna Brama oferująca drogi w przewieszeniu (ale po klamach :D ) na swojej wschodniej ścianie. Nieprzyjemna jest za to ściana zachodnia, gdyż wymaga jeszcze wiele pracy przy oczyszczeniu z mchu. Południowa ściana to ciekawe, łatwe i przyjemne wspinanie, po którego końcu żałuje się, że to tylko jeden wyciąg. Polecam także północną stronę Skalnego Muru. Jest tam kilka piątkowych, wymagających jak na ten stopień dróg, oraz kilka czwóreczek.

Niestety mieliśmy pecha do pogody. Przechodzące co jakiś czas opady deszczu znacznie skróciły czas jaki mogliśmy przeznaczać na wspin. O ile przeczekiwanie drobnego deszczyku pod okapem może mieć swój urok, tak ucieczka w pełnej burzy dostarczyła adrenaliny, zwałaszcza Marcie.

Sama skała oferuje super tarcie i jest świetnie urzeźbiona. Są tu półeczki, rysy, klamy. Dużo dróg zostało ostatnio obitych nowymi ringami. Tradowcy też będą bardzo zadowoleni: kości siadają w gnejsie doskonale. Pod skałami są też kamyki z wytyczonymi boulderami.

Spływajaca woda w górnych partiach ściany (i trochę brak formy ;) nie pozwoliła poprowadzić w czystym stylu dróg, na które najbardziej sobie ostrzyłem zęby. Dudniące płyty VI, Zakamuflowana Opcja Niemiecka VI+ to mimo niskiej cyfry jedne z ładniejszych dróg sportowych do jakich się przystawiałem. Są one warte dreptania na wzgórze. :)

Ostatniego dnia poszliśmy w drugą grupę skalną Lądka, jaką są Stołowe skały. Tam jednak odwiedziliśmy tylko najbliżej położoną skałę Niżna. Oferuje ona w większości niezbyt trudne wspinanie o górskim charakterze. Mimo niskiej cyfry polecam drogę "Lewą częścią ściany" III+. Robiona na drugiego, a ile radosci :D. Szkoda, że brakło czasu na pójcie do skał wyżej położonych.

Do samych Stołowych Skał dostać się bardzo łatwo drogą i odbijając na czerwony szlak turystyczny, lub przez las ścieżką spacerową.

Wypad zakończył się spacerem po części uzdrowiskowej miasteczka, które jest bardzo ładne. Warty zobaczenia jest także ryneczek.

Co byłojednak najwspanialsze w tej eskapadzie? Samotność. Częste weekendowe wyjazdy na Jurę lub działanie w Sokolikach przyzwyczajają do tłumów pod skałami. Tu w uszy udarzała cisza. Byliśmy jedymi wspinaczami w tym czasie w całym rejonie. :)

Informacje praktyczne

Szpej: Komplet ekspresów, warto mieć kilka przedłużanych. Na niektórych drogach można się pokusić o dołożenie "coś od siebie", więc mały komplet kości także może być potrzebny lecz nie nieodzowny. Dla wielbicieli tradów oczywiście cały szpej, jest gdzie się pobawić. :) Wystarczy lina 50 m.

Topo: http://yetiwspinanie.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=60&Itemid=63

Dojazd: Z Łodzi do Piotrkowa, tam przesiadka w PKS wyjeżdżający o 21.00 z Warszawy. Przyjazd ok. 6 rano.

Nocleg: W Lądku nie ma pola namiotowego! Nocowaliśmy w pensjonacie Złocień. Standard "akademikowy" ale dobra cena (35 zł pierwsza noc, 25 zł kolejne)  i miła atmosfera.

Przepraszam za brak zdjęć z akcji wspinaczkowej. Nie było po prostu trzeciej osoby jako fotografa. Za to, że tak prześwietlone też wielkie "sorry" :)